داستان انگلیسی A Rose for Emily

با سلام خدمت همراهان همیشگی وب سایت موسسه فرساد .داستان انگلیسی A Rose for Emily نسبتا ترسناک هیجان انگیز است به ظوری که که وقتی که میس امیلی گریرسن میمیرد، همۀ اهل شهرِ به تشییع جنازه‌اش چه از روی احترام و چه از روی کنجکاوی به خانه وی رفتند. دست‌کم از ده سال به این طرف کسی آنجا را ندیده بود.
فالکنر صحنه های این داستان را بسیار زیبا و شگفت انگیز و ترسناک به تصویر کشیده است.
لغات توصیفی این داستان بسیار مناسب یادگیری و باعث بهبود سطح لغات شما و تقویت مهارت reading کمک خواهد کرد. همینطور باعث بهبود مهارت خواندن و صحبت کردن شما نیز میشود؛ بشرطی که کلماتی که اموختید را در صحبت کردن روزمره اتان به کار برید. همچنین می‌توانید از آموزش‌های رایگان ما در سایت موسسه زبان فرساد استفاده کنید.

قسمتی از متن داستان انگلیسی:

وقتی که میس امیلی گریرسن مرد، همه اهل شهرِ ما به تشییع جنازه‌اش رفتند. مردها از روی تاثر احترام‌آمیزی که گویی از فروریختن یک بنای یادبود قدیم در خود حس می‌کردند، و زن‌ها بیشتر از روی کنجکاوی برای تماشای داخل خانة او که جز یک نوکر پیر – که معجونی از آشپز و باغبان بود – دست‌کم از ده سال به این طرف کسی آنجا را ندیده بود.

این خانه، خانة چهارگوش بزرگی بود که زمانی سفید بود، و با آلاچیق‌ها و منارها و بالکون‌هایی که مثل طومار پیچیده بود به سبک سنگین قرن هفدهم تزیین شده بود، و در خیابانی که یک وقت گل سرسبد شهر بود
قرار داشت. اما به گاراژها و انبارهای پنبه دست‌درازی کرده بودند حتی یادبودها و میراث اشخاصی مهم و اسم و رسم‌دار را از آن صحنه زدوده بودند. فقط خانة میس امیلی بود که فرتوتی و وارفتگی عشوه‌گر و پا برجای خود را میان واگون‌های پنبه و تلمبه‌های نفتی افراشته بود –وصله ناجوری بود قاتی وصله‌های ناجور دیگر.
و اکنون میس امیلی رفته بود به مردگان مهم و باصلابتی بپیوندد که در گورستانی که مست بوی صندل است میان گورهای سرشناس و گمنام سربازان ایالت متحده و متفقین که در جنگ جفرسن به خاک افتادند،
آرمیده‌اند…

متن انگلیسی این داستان کوتاه:

A Rose for Emily

WHEN Miss Emily Grierson died, our whole town went to her funeral: the men through a sort of respectful affection for a fallen monument, the women mostly out of curiosity to see the inside of her house, which no one save an old man-servant–a combined gardener and cook–had seen in at least ten years.

It was a big, squarish frame house that had once been white, decorated with cupolas and spires and scrolled balconies in the heavily lightsome style of the seventies, set on what had once been our most select street. But garages and cotton gins had encroached and obliterated even the august names of that neighborhood; only Miss Emily’s house was left…